Her insan hem içeriden hem de dışarıdan yaşlanmaktadır. Bilim insanları özellikle son 10 yılda yaşlanma sürecini inceleyerek uzun yaşamanın mekanizmasını araştırmışlardır. Yaşlanma süreci zaman içinde gözlenen moleküler hasarın kümülatif olarak doku ve organlarda birikmesi, dokuların kendilerini tamir edememeleri ve sonuç olarak işlevlerini yitirmeleri sonucu gözlenmektedir.

İşlevlerin azalması ve yitirilmesi birçok kronik hastalığın ortaya çıkmasına neden olmuştur. Diğer bir deyişle hastalıklar, yaşlanma sürecinde ortaya çıkan semptomlar olarak değerlendirilebilir. Çoğu ülkede yaşlanma bir hastalık olarak değerlendirilmemektedir. Ancak yaşlanmayı bir hastalık olarak görüp, onu tedavi etmeye yönelinirse, yaşlanmaya bağlı hastalıkların ortaya çıkışı da geciktirilebilir.

Ortalama yaşama yılı olarak bilinen yaşam beklentisi son 100 yılda yaklaşık iki katına çıkmış ve bunu sağlayan en önemli faktörlerin sağlık hizmetlerinin ve sanitasyonun artırılması ve yeni ilaçların bulunmasına bağlı olduğu gözlemlenmiştir. Tüm bunlara ek olarak uzun yaşamı etkileyen diğer faktörler arasında genetik, epigenetik, cinsiyet, sosyoekonomik ve eğitim durumu, beslenme ve fiziksel aktivite durumu ile stres yönetimi gibi konular bulunduğu da ortaya konmuştur. Kanıta dayalı çalışmalar, genetik ve yaşam tarzının uzun yaşam üzerine en çok etkileri bulunduğunu belirlemiştir.

Ömür ya da yaşam süresi olarak belirlenen süre, maalesef sağlık süresinden farklıdır. Diğer bir deyişle sağlıklı olarak yaşanan süre sonrasında kronik hastalıkların ortaya çıktığı ve bu hastalıkların sonunda da yaşam süresinin tamamlandığı belirlenmiştir. O halde sağlıklı yaşanacak sürenin uzatılması ‘Uzun Yaşam – Longevity’ konseptini destekleyecek en önemli konudur.

Dolayısıyla uzun yaşamda amaç, ölüm yaşının ötelenmesi olmakla beraber, esasında yaş almaya bağlı olarak gözlenen hastalıkların mümkün olduğunca geç ortaya çıkmasını sağlamak ve kişinin daha sağlıklı bir ömür sürmesine odaklanmaktır.